Van een vrolijk, dansend meisje veranderde ik in een introverte puber en studente en ontwikkelde ik een depressie. Hierdoor ontstond bij mij het inzicht dat onverwerkte, traumatische ervaringen bij ouders van grote invloed zijn op hun kinderen. Mede met behulp van therapie kreeg ik inzicht in mijn overlevingsmechanisme: ‘in mijn hoofd te gaan zitten’. Dat heeft me veel opgeleverd, zoals een goede opleiding en leuk werk, de andere kant is echter dat ik niet bij mijn gevoelens kon komen, me vervreemd had van mezelf.

Het kostte jaren om mijn bescherming af te breken. Alleen het inzicht dat ik bezig was met overleven was niet voldoende om daar echt verandering in aan te brengen. Er waren nog drie heftige life-events nodig, een burn-out, een chronische invaliderende ziekte bij mijn jeugdliefde én het verlies van mijn dochtertje, om daadwerkelijk de switch te maken van ‘verzetten tegen’ naar ‘mee kunnen bewegen met’ het leven.

Gelijktijdig met mijn doodgeboren dochter, is mijn zoon geboren. Tot mijn eigen verrassing was mijn vertrouwen in hem meteen heel erg groot. Door goed naar hem te kijken ben ik veel wijzer geworden ten aanzien van wat kinderen nodig hebben, met als belangrijkste inzicht: het kind weet het. Natuurlijk zijn liefde, geborgenheid en grenzen belangrijk maar binnen die context is veel ruimte nodig om een kind zelf te laten ervaren, ontdekken, vallen en opstaan zodat de eigenheid zich ontwikkelen kan.

De scheiding van mijn jeugdliefde werd een moeizaam en pijnlijk losmakingsproces. Een tweede burn-out dreigde. Achteraf bleek het een boost voor mijn persoonlijke ontwikkeling met onder andere het cruciale inzicht: ik heb gedachten en emoties, ik ben ze niet. Mijn zoektocht om mezelf psychisch en lichamelijk beter te voelen heeft mij ervan doordrongen dat we breder dienen te kijken, zoals naar je lichaamswijsheid en zogenaamde ‘alternatieve’ therapieën. Lichaam en geest zijn niet te scheiden en alles is met elkaar verbonden.

Samengevat is mijn hele zoektocht ingegeven door een groot verlangen naar ‘echt contact’. Lange tijd voelde ik me niet begrepen, zowel niet door vrienden, familie als hulpverleners, en zelf wist ik ook niet wat het dan was ‘echt contact’. Het belangrijkste inzicht tijdens deze zoektocht is: om echt contact met anderen aan te kunnen gaan, dien je eerst contact met jezelf aan te gaan. Dat vraagt, net als je eigen ontwikkeling, voortdurend om aandacht.

De laatste jaren is alles in een stroomversnelling gekomen, met name omdat ik mijn hoog sensitiviteit nu echt erkend en omarmd heb: ik ben mezelf meer in acht gaan nemen en gaan liefhebben. Ik neem de vele signalen serieus en zie de kansen en ‘toevalligheden’. Echt contact kan je moeilijk in woorden uitleggen: ik ervaar het als een mix van kwetsbaar, krachtig en flow tegelijkertijd. Uiteindelijk ben ik met een hele lieve man op een geweldige plek terecht gekomen en heb ik mijn langgekoesterde wens, ‘een eigen praktijk op mijn eigen wijze’, gerealiseerd.